De terugreis: Epiloog (een reis met een staartje)

Op de dag van onze terugreis pakken we 's-ochtends vroeg de taxi. We moeten er tussen 6 en 7 zijn (in de ochtend dan he, dus dat is een vroegertje). We zijn mooi op tijd en gaan rustig bij de gate zitten wachten tot we kunnen boarden.

Als we eindelijk aan de beurt zijn krijgen we te horen dat de vakken voor de handbagage volzitten en dat onze "bags" in het laadruim moeten. Uiteindelijk gaat alleen die van Marja daar naar toe, omdat de laptop en I-pad ed in de mijne zitten. Als we een tijdje op onze plek zitten komt er een bericht van de captain: de hoogtemeter van de co-pilot doet vreemd, als hij aan staat gaat ie uit om daarna weer uit zichzelf op te starten. Ze proberen het te fixen. Maar uiteindelijk blijkt dat dat niet gaat lukken. Okay wat nu?

Wachten tot ze een vervangende hoogtemeter hebben? Dat gaat 2,5 uur duren, want die moet uit Minneapolis komen. Kennelijk hebben ze er op Las Vegas, met al die zelfde modellen vliegtuigen, niet eentje over (?). Overboeken dan maar. Maar dat valt ook niet mee. Ook al niet omdat we in de verkeerde rij staan (een man doet er 1,5 uur over om iets geregeld te krijgen). In de rij probeer ik ook telefonisch nog iets te regelen met Delta. maar die kunnen ons alleen een vlucht via Vancouver aanbieden met een overstaptijd van een uur. Dat vinden we een te groot risico. Dus maar verder afwachten in de rij. Eindelijk aan de beurt.

Na lang zoeken weet de medewerker van Delta een reis te boeken naar Los Angeles en vandaar door naar Amsterdam. De volgende dag dan wel.

We krijgen een voucher voor eten en voor een hotel. En we moeten onze koffers weer ophalen en meeshouwen.

Bellen met het hotel (of is het een motel?) voor de shuttle. Na een paar verbroken verbindingen hoor ik dat we een half uur moeten wachten. Dan maar een taxi. Bij aankomst blijkt het toch aanzienlijk minder dan Mandalay Bay van de twee dagen daarvoor. Er is ook wel een bubbelbad, maar dat werkt niet. En de pizza-folders worden onder de deur naar binnen geschoven. Op zich al een flinke afknapper.

's-Avonds toch nog maar even naar de strip om een hapje te eten. En na zo'n dag op een vliegveld hangen zijn we toch wel erg moe, dus vroeg terug naar het hotel en vroeg onder de dekens. Want we moeten de volgende ochtend alweer vroeg op.

De shuttle staat op tijd voor het motel, alleen moeten we wachten op een oud stel, dat uiteindelijk steunend en zuchtend en puffend het busje instappen.

Maar we zijn op tijd op het vliegveld, waar een soort city-hopper ons naar Los Angeles vliegt. Klein vliegtuigje maar het is maar een vlucht van iets meer dan een half uur. 

Maar dan begint de horror pas echt. Als we bij de desk aankomen om in te checken wordt ons eerst verteld bij de electronische incheck te proberen. Maar dat lukt niet. Dus naar de balie. En dan slaat de schrik ons om het hart. De medewerker kijkt op de papieren die we van Delta hebben meegekregen, kijkt naar zijn scherm, weer terug naar de papieren en merkt dan op dat we niet op deze vlucht van Los Angeles naar Amsterdam geboekt staan.

Als ik wat kortaf reageer zegt de man achter de balie min of meer: take it of leave it. Nou wat kun je dan nog doen. We taken het.

Dan krijgen we te horen dat er alleen nog maar twee stoelen achter elkaar vrij zijn. Wel aan het raam, dat wel. Maar daar zit je vlak na je trouwen niet op te wachten. Misschien dat we bij de gate nog te horen krijgen dat we alsnog naast elkaar kunnen zitten.

Bij de gate willen we toch eindelijk wat te eten halen. Als ik daarbij wil afrekenen met de vouchers blijkt dat deze maar 24 uur geldig zijn en we zijn net een half uur over tijd. Lekker is dat. Dan maar zelf betalen. Maar het eten smaakt ineens toch een stukje minder.

Bij de gate worden we op een bepaald moment omgeroepen en dan blijkt dat we gelukkig toch twee stoelen naast elkaar hebben gekregen. Naar onze comfort-stoelen die we gereserveerd hadden op de oorspronkelijke vlucht kunnen we fluiten. De kosten worden, volgens de meneer achter de balie automatisch teruggeboekt als je je vlucht mist (is inmiddels ook gebeurd).

Blijkt dat we op een rij van drie zitten en dat de buitenste stoel wordt bezet door een Turkse Dame (echt een dametje), die geen woord engels spreekt en zo'n beetje de hele vlucht rechtop zittend zit te slapen. Lastig als je even naar het toilet wil of je benen even wil strekken.

Bovendien laat de dame voor me zonder verder even te kijken haar stoel achteruit zakken, zodat ik bijna klem kom te zitten met mijn knieen. Als ik haar vriendelijk verzoek de stoel een klein stukje rechterop te zetten krijg ik een vernietigende blik van haar man toegeworpen. Maar de stoel gaat overeind.

En dan na een lange vlucht en een korte treinreis (gelukkig daar geen storingen) zijn we eindelijk weer thuis, een dag later dan gepland.

Van KLM krijgen we een paar dagen later naar aanleiding van onze mails en twitterberichten excuses aangeboden en moeten we nog een bos bloemen en een bedrag van ze gestort krijgen.

Al met al een hectisch eind van toch weer een geweldige reis, met uiteraard een groot hoogtepunt met het trouwen op 31 oktober. Nu nog laten registreren en het is echt echt.

the end

I do I do, film again, it gets to you and the end

Voordat ik over vandaag begin nog even een ervaring van gister. Eerder op de dag zien we dus die vier filmmannen (Niro, Freeman, Kline en Douglas), maar vanavond gebeurt er weer zo iets. Niet dat we bekende filmsterren zien, maar wel een hoop spektakel. Als we over de strip lopen zien we een bord waarop staat, dat we als voetganger door "activities" "delay's" moeten "expecten". Wat is hier aan de hand? Dan zien we op een soort parkeerdek van die grote lichten en geluidsmicrofoons en camera's op hoogwerkers. What is going on? Nog meer opnamen voor die Last Vegas film. 

We staan voor Bellagio om nog maar eens een keer van de show's te genieten. Maar er staan op de hoek een flink aantal politieauto's, er staan dranghekken langs de weg en de fonteinen blijven constant hun show geven, alleen dan zonder de bijbehorende muziek. Mhhh, bijzonder. Aan een politieagent vragen we of dit inderdaad te maken heeft met die film Last Vegas. Nee dat is niet zo, alleen weet ie niet te vertellen om welke film het dan gaat. Hij weet wel dat er parachutisten uit een helikopter zullen springen en wijst vervolgens omhoog. Daar zien we een helikopter hangen en waarachtig er springt iemand uit, recht boven het Bellagio. Een parachute gaat open en het figuurtje zeilt langzaam omlaag. Op het moment dat hij precies boven de fonteinen van het Bellagio zweeft wordt er uit de fonteinen zo'n gigantische stoot water omhooggeschoten (20-30 meter hoog?). De figuur zweeft verder.

Voordat dit allemaal in gang komt is ook de weg achter ons afgezet en komen er ineens een stuk of 6-7 wagens aanrijden, ze maken een 180º draai en stellen zich verdeeld over de weg op, om - kennelijk op een signaal - tegelijkertijd aan het rijden te gaan, om een stukje verderop ineens allemaal naar rechts van de weg te rijden.

Dit hoort in de scene, want de parachutist landt namelijk op dat deel van de weg als hij nog een laatste draai heeft gemaakt.

De eerste (ja er komen er meer) landt alleen aan de overkant van de weg (2x4 banen met een tussen"berm"). Dus dat past niet in de scene. Maar geen nood want een tweede helikopter hangt al op zijn plek en ook daar springt weer een figuurtje uit, die ongeveer dezelfde route aflegt om dan wel aan de goede kant van de weg te landen. Ook bij hem "knallen" de fonteinen van Bellagio omhoog.

We wachten af of er nog meer gebeurd. En ja hoor. De regisseur is kennelijk niet tevreden en een tijd later vliegen er weer twee helikopters en springen daar weer die parachutisten uit. De auto's waren alweer achteruit in stelling gezet en doen ook weer hun kunstje. Na nog weer een tijd wachten gaan ze het nog een keer proberen. Alleen nu nemen de parachutisten een andere route en gaan ze met een bocht om de replica van de Eiffeltoren die daar staat om ook dan weer op de weg te landen.

Daarna vinden we het voorlopig genoeg en gaan een hapje eten. Nog een keer bij de Cheesecake-factory en deze keer willen we dan ook een stuk cheesecake bestellen. Veel te groot uiteraard. Maar als je daar ook maar even vertwijfeld naar het nog resterende stuk cake zit te kijken komen ze bij wijze van spreken al met de "doggy-bag" aanzetten zodat je dat overblijvende stuk mee kan nemen en thuis nog kan opeten (of in het hotel). 

Als we na het eten richting bus lopen, zien we opnieuw een helikopter naar boven het Bellagio vliegen. En dan springen er twee parachutisten vlak achter elkaar uit. Misschien hebben ze wat nieuws bedacht. Ze nemen niet allebei precies dezelfde route, maar we zien de eerste op een gegeven moment ineens heel snel naar beneden gaan en nummer twee verdwijnt achter de Eiffeltoren om daar niet meer achter vandaan te komen. Het zal waarschijnlijk allemaal wel goed afgelopen zijn, maar het zag er toch even vreemd uit.

Later vindt Marja op internet uit dat het hier gaat om de film Hangover III, waarvoor ze aan het filmen zijn.

Als we uiteindelijk terug zijn in het hotel laat ik het tweepersoons bad vollopen om onze vermoeide spieren een beetje te laten bijkomen. We durven het niet aan om de bubbelaar aan te zetten, bang dat dit een hoop herrie zal maken.

En dan vanochtend.

Om even over half negen worden we netjes opgebeld door de chauffeur van de limousine die ons zal ophalen om de marriage-license op te halen en naar de Chapel te gaan. We worden tussen 9 en tien over 9 opgehaald. Het is dan kwart voor negen en natuurlijk staan we te vroeg beneden te wachten op de limousine. Jacob (of Jakob) onze chauffeur houdt netjes de deuren voor ons open en we gaan op weg. Na de formaliteiten bij het huwelijkslicentiebureau :) brengt hij ons naar de Chapel, waar Marja haar boeketje krijgt, ik mijn corsage opgespeld krijg en waar ik ook nog een verklaring moet ondertekenen, dat we niet zelf foto's zullen nemen en dat als ik dat wel doe (of iemand anders) we een boete van 100 dollar kwijt zijn. Dus dat doen we maar niet.

We praten even met de vrouwelijke reverend  en spreken af dat het traditioneel wordt (dus God zal niet worden genoemd). De fotograaf wordt er bij gehaald en de reverend doet een keurig speechje over liefde en materialisme en give or take en dan moeten we onze beloften aan elkaar nazeggen. Het begint met: I give you this ring as a token of my love for you. En daar komt nog best iets achteraan, maar dat zijn we allebei eigenlijk (toch zenuwen?) een beetje kwijt.

Maar als ik de belofte die de reverend regel voor regel voorleest nazeg schieten bij Marja toch ineens tranen in de ogen en begint ze zenuwachtig te lachen/huilen. Ze grapt: too tired. Van de weeromstuit krijg ik ook tranen in mijn ogen. De reverend geeft Marja een tissue en dan mag Marja de woorden van de reverend herhalen. Als ze toe is aan: Yes I do, doet ze alsof ze aarzelt: hmmm well Yes I Do, waar de reverend en de fotograaf hartelijk om moeten lachen.

Onder dat uitspreken van die zinnen mogen we ook de ringen aan elkaars vinger schuiven. We hebben gekozen voor een paar ringen die we mooi vinden. 

Geen traditionele trouwringen maar ringen die voor ons inderdaad symboliseren dat we bij elkaar horen.

Dus nu gaan we als getrouwd stel door de wereld. And what a way to start it.

Nadat de fotograaf zijn werk heeft gedaan worden we door Jacob teruggereden naar ons hotel en trekken we weer snel onze gemakkelijke kleren aan om voor de (voor)laatste keer nog een keer over de Strip te lopen. Marja wil kijken of ze toch nog wat voor Kevin (en Brian) kan vinden en misschien zien we zelf ook nog wel iets leuks.

En het klinkt misschien vreemd. Maar een stad als Las Vegas, die zelf de slogan heeft: What happens in Vegas stays in Vegas en die ook niet voor niets Sin-city wordt genoemd en waar het altijd druk en lawaaierig is en waar je grote tegenstellingen ziet tussen rijkdom en armoede: it gets to you. Op de een of andere manier heeft deze stad, die decadent is tot en met, waar alles nog groter is dan het in de rest van Amerika al is en waar de gebouwen zo groots zijn opgezet dat je er in verdwalen kan, iets dat je aantrekt. Ik weet niet wat het is, maar is het dan toch dat bruisende altijd levendige beeld van deze stad. Who knows.

En dan is onze laatste avond in Amerika al weer aangebroken en hebben we opnieuw een geweldige vakantie beleefd, met uiteraard als hoogtepunt toch ons trouwen van vandaag. Want we deden er misschien wel laconiek over maar, het is toch een heel bijzonder moment.

Inmiddels hebben we ongeveer 3000 foto's op de laptop staan, dus zal er thuis nog wel flink gezeefd moeten worden om de dubbele en de onscherpe foto's te verwijderen en dan maar zien hoeveel we er nog overhouden.

Weemoed bij het inleveren RV, more shops, Freemont street, water, verdwalen in een hotel en beroemdheden

Na 2500 mijl (op een paar na) is het weer zover. We moeten vandaag (maandag) de RV inleveren. Dus gisterochtend alles in de koffers en handbagage proppen (lukt niet allemaal) en op weg naar Road Bear. Onderweg nog even de tank volgooien (bijna leeg dus er gaat toch mooi 160 dollar in) en afleveren. Alles in orde met de RV en dan even wachten op de transfer naar het hotel. Het is toch altijd weer een moment met een stukje weemoed, als je je rijdende huisje van de afgelopen 4 weken weer moet afstaan. Maar we weten dat we volgend jaar (gaan we vanuit) weer gaan.

De dame van Roadbear heeft ook genoteerd, dat we volgend jaar graag met een fourwinds op tour gaan. Deze camper zit nu ook in de floot bij Roadbear, en nadat we een kijkje van binnen hebben mogen nemen, bevalt de indeling van deze camper ons wel. Het staat nu genoteerd in hun systeem, en mocht dat niet lukken dan krijgen we weer een Freelander.

Een italiaans/zwitsers stel, dat ook hun RV komt inleveren, verblijft ook in Mandalay Bay. Maar ik betwijfel of we ze nog een keer tegenkomen. Wat een knots van een hotel is dit zeg. Wij zitten op de 28e verdieping in kamer 101. En het hotel heeft geloof ik 32 verdiepingen, met ellenlange gangen en 8 liften die op de verdieping uitkomen. En als je dan beneden komt (als we nog even naar de Strip willen) kom je in kolossale lobby's, zalen, casino's en winkelgalerijen. Waanzinnig gewoon.

Maar Las Vegas is een waanzinnige stad. Want elke keer als je je weer in die stad waagt, ontdek je weer nieuwe plaatsen, waar dan ineens weer tientallen winkels zijn en heel veel restaurants. Het lijkt af en toe wel op de wereld van Harry Potter die door gevels van gebouwen heen loopt en dan ineens in een heel andere wereld terechtkomt. Waanzinnig. En die winkels zijn dan vaak de grote jongens, zoals Louis Vuitton, Tiffany, Bylgari en dat soort zaken. Maar het gekke is, dat daar dan ook weer winkels tussen zitten, waar je tegen  redelijke prijzen bijv. kleren kan kopen.

En het is een stad die ook maar doorgaat. We zien op een bepaald moment op een plattegrond van zo'n winkelcentrum, dat helemaal achteraan (en dan heb je het toch gauw over een kleine kilometer) de cheesecakefactory zit. Marja wil daar graag een keer eten en als toetje natuurlijk een stuk cheesecake. Dus wij daar naartoe. Dan is het ongeveer half elf in de avond. En dan moet je op een plaatsje wachten, voordat je naar een tafeltje begeleid wordt. En als je dan eenmaal zit en om je heen kijkt, zitten er nog tientallen mensen meer die dus tegen elven in de avond nog zitten te eten. En dan niet zomaar een snack tussendoor maar een volledige maaltijd als je wil. Zoals ik zeg: waanzinnig gewoonweg.

Een stad die je eigenlijk gewoon moet beleven. Een stad ook met grote verschillen. Als we bijvoorbeeld in Freemont street (die straat met dat plafond), dan zie je daar aan de ene kant al die toeristen, die daar hun geld spenderen aan hun vertier. Maar tegelijkertijd zie je daar schrijnende dingen. Er lopen bijvoorbeeld heel wat mensen rond, die bijvoorbeeld als Gladiator, of als Grinch, of als Sponge Bob, Indiaan, Transformer, Bert en Ernie, Suiperman, Darh Vader, bedenk het (een zwangere non, met een baard een een sigaar - echt waar) en het loopt er rond, verkleed gaan. Daarbij hopen ze dat mensen die met ze op de foto willen ze ook een tip willen geven. Er loopt er zelfs een die op een stuk karton heeft geschreven dat je voor een tip tegen hem mag schelden.

Sommigen hebben daarbij redelijk succes, maar we zien ook een knul/man die er in zijn indianenoutfit verloren bij staat. Niemand wil met hem op de foto en hij kijkt echt een beetje treurig. Of verderop een oud dametje (een echt oude dametje) op een bankje met een bordje: need a little help. Dus het is ook niet allemaal mooi wat je daar ziet. Maar er zijn er ook die met zijn tweeen op wat lege flessen, plastic jerrycans staan te drummen dat het een lust is. Die hebben daar dan nog de nodige tijd in gestoken om daarop te oefenen. Die krijgen - ook van ons - best de nodige tips.

De show die we op het plafond van Freemont street hebben gezien ging over het nummer van Don McLean: American Pie, the day the music died. Bijzonder, kan niet anders zeggen.

Maar waar was ik, oh ja in de lobby's van Mandalay Bay. We willen nog weer even naar de Strip en proberen naar buiten te komen. We zien een bordje: Train to Excalibur en we denken, die nemen we en dan gaan we vanaf daar verder met de Deuce. Maar dan missen we een volgend bordje van de trein en lopen dan ineens in het Luxor-hotel/casino. Een piramide-achtig gebouw. Uiteindelijk weten we de uitgang naar de train te vinden. Maar dan zijn we een half uur verder. In de tussentijd hebben we ook daar weer flink wat winkels gezien.

Op de Strip gaan we nog even bij de M&M-shop langs en bij het Food-Court. Bij het laatste nemen we onze eerste hotdog om daarna met een smoothie in ons hand weer verder te gaan.

En als je nu in Vegas loopt, zie je dat oude, oudere en nieuwe gebouwen door elkaar staan. De nieuwere gebouwen zijn allemaal hoog en spiegelend. Dat schijnt nu weer in te zijn. Een daarvan is het nieuwe Aria. Daar willen we ook wel eens kijken of daar ook zoveel winkels zitten. Die zitten er, maar hier van een soort waar wij de prijzen niet eens van willen weten. Ook hier lijken we weer een beetje verdwaald te raken. Maar we komen toch ergens naar buiten. Daar is het erg druk en er is een aardige fontein waar Marja wat foto's wil maken. Dat mag niet en als we doorlopen worden we teruggestuurd, want het is daar een beetje afgesloten. Jeetje wat zou daar aan de hand zijn? Komt er een beroemdheid langs. Iemand had aan het begin van onze vakantie al gezegd, dat Paris Hilton ook in Vegas zou zijn. Wie weet.

Dan zien we een aantal auto's en camera's (van die film-filmcamera's) en belichting en microfoons e.d.. Dus misschien wordt er wel een film geschoten. Na een omweggetje komen we aan de andere kan van de plek waar we eerst stonden en dan zien we een paar figuren die een beetje worden "opgepoetst" door grimeurs enzo. En als we dan goed kijken blijken daar Morgan Freeman, Kelvin Kline, Michael Douglas en Robert de Niro te staan, die klaarstaan om een scene te schieten waarbij ze in een auto moeten stappen. Een engelsman die in dat hotel verblijft weet te vertellen dat het een film is over vier oudere mannen, waarvan de laatste nu gaat trouwen en die besluiten in Vegas een batchelorparty te houden. Last Vegas gaat ie heten en hij verschijnt in de States eind 2013. Dus dan heb je toch wel een rijtje beroemheden naast elkaar staan en dat geeft best een bepaald gevoel.

Wat opvalt trouwens is dat elk hotel, elk casino dat zichzelf een beetje respecteert iets met water heeft. Het getuigt kennelijk (net als in die droge olielanden) van grote rijkdom als je in een woestijnomgeving, zoals waar Vegas inligt, met veel water en fonteinen en watervallen en dergelijke, kan laten zien dat je (of dat hotel) goed boert. Bij ons hotel heb je bijvoorbeeld een golfslagbad met een heus strand (gaan we morgen nog uitproberen).

Misschien is dit een beetje een onsamenhangend geheel geworden, maar dat komt omdat je in deze (nog geen) twee dagen weer zoveel nieuwe indrukken opdoet in deze waanzinnige stad, dat het borrelt van de gedachten over wat we inmiddels allemaal gedaan hebben. 
En met ons trouwen morgen zal er misschien nog wel een hoofdstuk(je) aan toegevoegd worden.
Oh ja dat vergat ik nog. Onze kamer is toch ook wel een bijzondere met een heus bubbelbad, waar we - als we vanavond van de Strip terugkomen (ja we gaan er nog maar een keer kijken) - ff lekker in gaan liggen bubbelen.

From Kingman to Las Vegas via Hoover Dam/Lake Mead

De laatste echte rit. Nu alleen nog inleveren over twee dagen. 

Maar  eerst nog een paar kilometers te rijden. Eerst maar even een Starbucksje pakken. Helaas is the Donuts-to-go nog dicht (ja het was weer vroeg en bovendien gaan die tenten pas om 10 uur open). Dan maar iets lekkers bij de koffie van Starbucks zelf.

En dan weer een fantastische rit door een geweldig landschap. Onderweg maken we een paar uitstapjes. Eén is naar Chloride, alweer een spookstadje met een historisch tintje. Want dat vinden ze hier al snel in Amerika. Als het meer dan 100 jaar oud is, is het historisch. Hoe moet dat dan als we 700 jaar verder zijn?

En wat je hier ook vaak ziet dat er is gebeurd, is dat veel stadjes, door wat voor oorzaak ook, op een bepaald moment gewoon verlaten worden. Iedereen trekt weg en men laat alles in feite gewoon achter zoals het daar staat. En soms wordt zo'n stadje een nieuw leven ingeblazen, zoals we van de week bij Jerome hebben gezien. Dan wordt er een nieuwe bestaansrecht gevonden en begint men opnieuw.

Verderop maken we een uitstapje naar de nieuwe brug met kijk op de Hoover-dam, waar we snel even een paar kiekjes maken. Als we weer terug lopen naar onze camper, zien we dat deze wordt ingesloten, doordat iemand zijn auto er voor heeft gezet (illegaal, want het was een plek alleen voor RV's) en een andere camper er tot op 5 cm achter wordt gezet. Dus we rennen snel naar beneden om te voorkomen, dat ze weg zijn en we voorlopig niet wegkunnen. Ze reageren nog een beetje pissig ook, de narren. Zoiets doe je toch niet.

Gelukkig kunnen we dus weg. Nog een paar foto's van Lake Mead (spreek je dat uit als Meed, Miet, Met?) en we gaan weer verder.

Boalder Beach is een campground aan Lake Mead, waar we ook nog hadden kunnen staan. Maar we besluiten er nu toch maar onze laatste rit van te maken. Nog een keer tussendoor ergens een campground opzoeken wordt een beetje teveel, dus gaan we door richting Las Vegas. Ons eindstation, maar ook een begin (trouwen!!).

Dan is nog even de vraag of we bij Sams Town willen staan of dat we naar Circus Circus gaan. Omdat Circus Circus dicht bij de Strip ligt en we met de Deuce (een bus die de hele dag rond rijdt) overal kunnen komen met een dagkaart van 8 dollar (6 euro, kom daar s om in Nederland/Europa) kiezen we daar voor.

En dan komen we over een berg heen en zien Vegas voor ons liggen. We zien de Skyline met o.a. Stratosphere, waar we de eerste twee nachten hebben geslapen en helemaal naar links Mandelay Bay, waar we onze laatste twee nachten zullen verblijven. En dan zegt het bord dat we nog bijna 21 mijl te gaan hebben. Dat zijn dus aardige vergezichten.

Gelukkig is er bij Circus Circus voldoende ruimte en we staan bijna op dezelfde plek als bij ons vorige verblijf op deze campground. Ook al vond de mevrouw dat we niet pasten, terwijl eenzelfde camper er ook al stond.

Dan gaan we nog even naar de Strip. Een kaartje voor de bus is zo gekocht en Off we are.

Bij the Fashion Show stappen we uit om verder de strip af te lopen. 

Op een bepaald moment vraagt Marja of we al eens the Miracle Mile shops al eens van binnen hadden gezien. Nee dat hadden we niet. Dus naar binnen. En dan weet je ook al weer niet wat je ziet. Aan de voorkant ziet het er nl. niet uit, dat er achter die gevel zoveel (echt veel) winkels liggen. Wat een Miracle centrum weer zeg.

Dan is het tijd om een hapje te eten. Een hamburger-specialiteitenrestaurant wordt het. En dan krijgt Marja een bord voorgezet! Onwaarschijnlijk. Het meeste is wel de taco-chips (of hoe dat ook heet), maar toch.

Daarna gaan we nog maar eens een keer een Bellagio-tje doen, want dat blijven toch indrukwekkende shows met die fonteinen. En kennelijk hebben ze weer nieuwe shows in elkaar gedraaid. Fascinerend. Daarna snel door naar Treasure Island voor de show daar. Deze is niet veranderd, maar ook deze show blijft indrukwekkend, met een zinkend piratenschip en acteurs die uit het kraaienest naar beneden in het water duiken. En dat is toch best nog een aardige hoogte.

Dan is het de hoogste tijd om terug te gaan naar onze camper. We pakken de Deuce en stappen voor CC uit.

Dan lopen we door het casino van CC om bij de campground te komen. Daar aangekomen besluit ik toch maar even mijn broek voor het trouwen nog even te passen. Gelukkig hij past en is misschien zelfs nog iets ruimer gaan zitten. Dus dat zit wel goed.

We kijken ook nog even naar de laatste innings van de wedstrijd van de Giants, die ze uiteindelijk met 4-3 winnen, waarmee ze worldchampion worden, door 4 wedstrijden op een rij van de Detroit Tigers te winnen. Sandoval wordt MVP en krijgt van Chrysler (sponsor van de competitie, zoals bij ons Coca Cola of zo) een Chevrolet Camaro. Aardige kar.

En dan heb ik zo'n beetje het laatste verslag geschreven. Misschien nog een keer een slotstukje, maar de laatste dagen zullen bestaan uit shoppen in de Outlet, de Strip nog een keer af en natuurlijk het trouwen. Dus misschien dat ik dat allemaal in een samenvattend stukje van de laatste dagen zal opnemen.

We shall see.

Wat wel grappig is om nog even te vermelden is, dat terwijl ik dit zit te schrijven, Halloween al aardig begint los te komen en we op de achtergrond steeds het geluid voor van een chainsaw. Dat hoort bij een soort horrorgebeuren bij Circus Circus. Dus dat zullen we nog wel even horen.