Weemoed bij het inleveren RV, more shops, Freemont street, water, verdwalen in een hotel en beroemdheden

Na 2500 mijl (op een paar na) is het weer zover. We moeten vandaag (maandag) de RV inleveren. Dus gisterochtend alles in de koffers en handbagage proppen (lukt niet allemaal) en op weg naar Road Bear. Onderweg nog even de tank volgooien (bijna leeg dus er gaat toch mooi 160 dollar in) en afleveren. Alles in orde met de RV en dan even wachten op de transfer naar het hotel. Het is toch altijd weer een moment met een stukje weemoed, als je je rijdende huisje van de afgelopen 4 weken weer moet afstaan. Maar we weten dat we volgend jaar (gaan we vanuit) weer gaan.

De dame van Roadbear heeft ook genoteerd, dat we volgend jaar graag met een fourwinds op tour gaan. Deze camper zit nu ook in de floot bij Roadbear, en nadat we een kijkje van binnen hebben mogen nemen, bevalt de indeling van deze camper ons wel. Het staat nu genoteerd in hun systeem, en mocht dat niet lukken dan krijgen we weer een Freelander.

Een italiaans/zwitsers stel, dat ook hun RV komt inleveren, verblijft ook in Mandalay Bay. Maar ik betwijfel of we ze nog een keer tegenkomen. Wat een knots van een hotel is dit zeg. Wij zitten op de 28e verdieping in kamer 101. En het hotel heeft geloof ik 32 verdiepingen, met ellenlange gangen en 8 liften die op de verdieping uitkomen. En als je dan beneden komt (als we nog even naar de Strip willen) kom je in kolossale lobby's, zalen, casino's en winkelgalerijen. Waanzinnig gewoon.

Maar Las Vegas is een waanzinnige stad. Want elke keer als je je weer in die stad waagt, ontdek je weer nieuwe plaatsen, waar dan ineens weer tientallen winkels zijn en heel veel restaurants. Het lijkt af en toe wel op de wereld van Harry Potter die door gevels van gebouwen heen loopt en dan ineens in een heel andere wereld terechtkomt. Waanzinnig. En die winkels zijn dan vaak de grote jongens, zoals Louis Vuitton, Tiffany, Bylgari en dat soort zaken. Maar het gekke is, dat daar dan ook weer winkels tussen zitten, waar je tegen  redelijke prijzen bijv. kleren kan kopen.

En het is een stad die ook maar doorgaat. We zien op een bepaald moment op een plattegrond van zo'n winkelcentrum, dat helemaal achteraan (en dan heb je het toch gauw over een kleine kilometer) de cheesecakefactory zit. Marja wil daar graag een keer eten en als toetje natuurlijk een stuk cheesecake. Dus wij daar naartoe. Dan is het ongeveer half elf in de avond. En dan moet je op een plaatsje wachten, voordat je naar een tafeltje begeleid wordt. En als je dan eenmaal zit en om je heen kijkt, zitten er nog tientallen mensen meer die dus tegen elven in de avond nog zitten te eten. En dan niet zomaar een snack tussendoor maar een volledige maaltijd als je wil. Zoals ik zeg: waanzinnig gewoonweg.

Een stad die je eigenlijk gewoon moet beleven. Een stad ook met grote verschillen. Als we bijvoorbeeld in Freemont street (die straat met dat plafond), dan zie je daar aan de ene kant al die toeristen, die daar hun geld spenderen aan hun vertier. Maar tegelijkertijd zie je daar schrijnende dingen. Er lopen bijvoorbeeld heel wat mensen rond, die bijvoorbeeld als Gladiator, of als Grinch, of als Sponge Bob, Indiaan, Transformer, Bert en Ernie, Suiperman, Darh Vader, bedenk het (een zwangere non, met een baard een een sigaar - echt waar) en het loopt er rond, verkleed gaan. Daarbij hopen ze dat mensen die met ze op de foto willen ze ook een tip willen geven. Er loopt er zelfs een die op een stuk karton heeft geschreven dat je voor een tip tegen hem mag schelden.

Sommigen hebben daarbij redelijk succes, maar we zien ook een knul/man die er in zijn indianenoutfit verloren bij staat. Niemand wil met hem op de foto en hij kijkt echt een beetje treurig. Of verderop een oud dametje (een echt oude dametje) op een bankje met een bordje: need a little help. Dus het is ook niet allemaal mooi wat je daar ziet. Maar er zijn er ook die met zijn tweeen op wat lege flessen, plastic jerrycans staan te drummen dat het een lust is. Die hebben daar dan nog de nodige tijd in gestoken om daarop te oefenen. Die krijgen - ook van ons - best de nodige tips.

De show die we op het plafond van Freemont street hebben gezien ging over het nummer van Don McLean: American Pie, the day the music died. Bijzonder, kan niet anders zeggen.

Maar waar was ik, oh ja in de lobby's van Mandalay Bay. We willen nog weer even naar de Strip en proberen naar buiten te komen. We zien een bordje: Train to Excalibur en we denken, die nemen we en dan gaan we vanaf daar verder met de Deuce. Maar dan missen we een volgend bordje van de trein en lopen dan ineens in het Luxor-hotel/casino. Een piramide-achtig gebouw. Uiteindelijk weten we de uitgang naar de train te vinden. Maar dan zijn we een half uur verder. In de tussentijd hebben we ook daar weer flink wat winkels gezien.

Op de Strip gaan we nog even bij de M&M-shop langs en bij het Food-Court. Bij het laatste nemen we onze eerste hotdog om daarna met een smoothie in ons hand weer verder te gaan.

En als je nu in Vegas loopt, zie je dat oude, oudere en nieuwe gebouwen door elkaar staan. De nieuwere gebouwen zijn allemaal hoog en spiegelend. Dat schijnt nu weer in te zijn. Een daarvan is het nieuwe Aria. Daar willen we ook wel eens kijken of daar ook zoveel winkels zitten. Die zitten er, maar hier van een soort waar wij de prijzen niet eens van willen weten. Ook hier lijken we weer een beetje verdwaald te raken. Maar we komen toch ergens naar buiten. Daar is het erg druk en er is een aardige fontein waar Marja wat foto's wil maken. Dat mag niet en als we doorlopen worden we teruggestuurd, want het is daar een beetje afgesloten. Jeetje wat zou daar aan de hand zijn? Komt er een beroemdheid langs. Iemand had aan het begin van onze vakantie al gezegd, dat Paris Hilton ook in Vegas zou zijn. Wie weet.

Dan zien we een aantal auto's en camera's (van die film-filmcamera's) en belichting en microfoons e.d.. Dus misschien wordt er wel een film geschoten. Na een omweggetje komen we aan de andere kan van de plek waar we eerst stonden en dan zien we een paar figuren die een beetje worden "opgepoetst" door grimeurs enzo. En als we dan goed kijken blijken daar Morgan Freeman, Kelvin Kline, Michael Douglas en Robert de Niro te staan, die klaarstaan om een scene te schieten waarbij ze in een auto moeten stappen. Een engelsman die in dat hotel verblijft weet te vertellen dat het een film is over vier oudere mannen, waarvan de laatste nu gaat trouwen en die besluiten in Vegas een batchelorparty te houden. Last Vegas gaat ie heten en hij verschijnt in de States eind 2013. Dus dan heb je toch wel een rijtje beroemheden naast elkaar staan en dat geeft best een bepaald gevoel.

Wat opvalt trouwens is dat elk hotel, elk casino dat zichzelf een beetje respecteert iets met water heeft. Het getuigt kennelijk (net als in die droge olielanden) van grote rijkdom als je in een woestijnomgeving, zoals waar Vegas inligt, met veel water en fonteinen en watervallen en dergelijke, kan laten zien dat je (of dat hotel) goed boert. Bij ons hotel heb je bijvoorbeeld een golfslagbad met een heus strand (gaan we morgen nog uitproberen).

Misschien is dit een beetje een onsamenhangend geheel geworden, maar dat komt omdat je in deze (nog geen) twee dagen weer zoveel nieuwe indrukken opdoet in deze waanzinnige stad, dat het borrelt van de gedachten over wat we inmiddels allemaal gedaan hebben. 
En met ons trouwen morgen zal er misschien nog wel een hoofdstuk(je) aan toegevoegd worden.
Oh ja dat vergat ik nog. Onze kamer is toch ook wel een bijzondere met een heus bubbelbad, waar we - als we vanavond van de Strip terugkomen (ja we gaan er nog maar een keer kijken) - ff lekker in gaan liggen bubbelen.

From Kingman to Las Vegas via Hoover Dam/Lake Mead

De laatste echte rit. Nu alleen nog inleveren over twee dagen. 

Maar  eerst nog een paar kilometers te rijden. Eerst maar even een Starbucksje pakken. Helaas is the Donuts-to-go nog dicht (ja het was weer vroeg en bovendien gaan die tenten pas om 10 uur open). Dan maar iets lekkers bij de koffie van Starbucks zelf.

En dan weer een fantastische rit door een geweldig landschap. Onderweg maken we een paar uitstapjes. Eén is naar Chloride, alweer een spookstadje met een historisch tintje. Want dat vinden ze hier al snel in Amerika. Als het meer dan 100 jaar oud is, is het historisch. Hoe moet dat dan als we 700 jaar verder zijn?

En wat je hier ook vaak ziet dat er is gebeurd, is dat veel stadjes, door wat voor oorzaak ook, op een bepaald moment gewoon verlaten worden. Iedereen trekt weg en men laat alles in feite gewoon achter zoals het daar staat. En soms wordt zo'n stadje een nieuw leven ingeblazen, zoals we van de week bij Jerome hebben gezien. Dan wordt er een nieuwe bestaansrecht gevonden en begint men opnieuw.

Verderop maken we een uitstapje naar de nieuwe brug met kijk op de Hoover-dam, waar we snel even een paar kiekjes maken. Als we weer terug lopen naar onze camper, zien we dat deze wordt ingesloten, doordat iemand zijn auto er voor heeft gezet (illegaal, want het was een plek alleen voor RV's) en een andere camper er tot op 5 cm achter wordt gezet. Dus we rennen snel naar beneden om te voorkomen, dat ze weg zijn en we voorlopig niet wegkunnen. Ze reageren nog een beetje pissig ook, de narren. Zoiets doe je toch niet.

Gelukkig kunnen we dus weg. Nog een paar foto's van Lake Mead (spreek je dat uit als Meed, Miet, Met?) en we gaan weer verder.

Boalder Beach is een campground aan Lake Mead, waar we ook nog hadden kunnen staan. Maar we besluiten er nu toch maar onze laatste rit van te maken. Nog een keer tussendoor ergens een campground opzoeken wordt een beetje teveel, dus gaan we door richting Las Vegas. Ons eindstation, maar ook een begin (trouwen!!).

Dan is nog even de vraag of we bij Sams Town willen staan of dat we naar Circus Circus gaan. Omdat Circus Circus dicht bij de Strip ligt en we met de Deuce (een bus die de hele dag rond rijdt) overal kunnen komen met een dagkaart van 8 dollar (6 euro, kom daar s om in Nederland/Europa) kiezen we daar voor.

En dan komen we over een berg heen en zien Vegas voor ons liggen. We zien de Skyline met o.a. Stratosphere, waar we de eerste twee nachten hebben geslapen en helemaal naar links Mandelay Bay, waar we onze laatste twee nachten zullen verblijven. En dan zegt het bord dat we nog bijna 21 mijl te gaan hebben. Dat zijn dus aardige vergezichten.

Gelukkig is er bij Circus Circus voldoende ruimte en we staan bijna op dezelfde plek als bij ons vorige verblijf op deze campground. Ook al vond de mevrouw dat we niet pasten, terwijl eenzelfde camper er ook al stond.

Dan gaan we nog even naar de Strip. Een kaartje voor de bus is zo gekocht en Off we are.

Bij the Fashion Show stappen we uit om verder de strip af te lopen. 

Op een bepaald moment vraagt Marja of we al eens the Miracle Mile shops al eens van binnen hadden gezien. Nee dat hadden we niet. Dus naar binnen. En dan weet je ook al weer niet wat je ziet. Aan de voorkant ziet het er nl. niet uit, dat er achter die gevel zoveel (echt veel) winkels liggen. Wat een Miracle centrum weer zeg.

Dan is het tijd om een hapje te eten. Een hamburger-specialiteitenrestaurant wordt het. En dan krijgt Marja een bord voorgezet! Onwaarschijnlijk. Het meeste is wel de taco-chips (of hoe dat ook heet), maar toch.

Daarna gaan we nog maar eens een keer een Bellagio-tje doen, want dat blijven toch indrukwekkende shows met die fonteinen. En kennelijk hebben ze weer nieuwe shows in elkaar gedraaid. Fascinerend. Daarna snel door naar Treasure Island voor de show daar. Deze is niet veranderd, maar ook deze show blijft indrukwekkend, met een zinkend piratenschip en acteurs die uit het kraaienest naar beneden in het water duiken. En dat is toch best nog een aardige hoogte.

Dan is het de hoogste tijd om terug te gaan naar onze camper. We pakken de Deuce en stappen voor CC uit.

Dan lopen we door het casino van CC om bij de campground te komen. Daar aangekomen besluit ik toch maar even mijn broek voor het trouwen nog even te passen. Gelukkig hij past en is misschien zelfs nog iets ruimer gaan zitten. Dus dat zit wel goed.

We kijken ook nog even naar de laatste innings van de wedstrijd van de Giants, die ze uiteindelijk met 4-3 winnen, waarmee ze worldchampion worden, door 4 wedstrijden op een rij van de Detroit Tigers te winnen. Sandoval wordt MVP en krijgt van Chrysler (sponsor van de competitie, zoals bij ons Coca Cola of zo) een Chevrolet Camaro. Aardige kar.

En dan heb ik zo'n beetje het laatste verslag geschreven. Misschien nog een keer een slotstukje, maar de laatste dagen zullen bestaan uit shoppen in de Outlet, de Strip nog een keer af en natuurlijk het trouwen. Dus misschien dat ik dat allemaal in een samenvattend stukje van de laatste dagen zal opnemen.

We shall see.

Wat wel grappig is om nog even te vermelden is, dat terwijl ik dit zit te schrijven, Halloween al aardig begint los te komen en we op de achtergrond steeds het geluid voor van een chainsaw. Dat hoort bij een soort horrorgebeuren bij Circus Circus. Dus dat zullen we nog wel even horen.

Waar is het wild gebleven en opstapje naar de laatste dagen

Het is nog donker (kwart voor zes of zo) als ik tegen Marja zeg: zullen we opbreken? Maar dat is toch wel erg vroeg. Dus blijven we nog even liggen. Maar om half zeven vind ik het echt genoeg en sta ik naast het bed. En om kwart over zeven/half acht zijn we op weg.

Misschien dat we nu wel iets van wild zien.

We hebben natuurlijk wel wat verschillende dieren gezien, zoals het ratelslangetje en de Bald Eagle. Maar dat waren enkelingen. Vorige jaren zagen we altijd bosjes herten, zelfs zoveel dat we dan wel eens dachten: heb ie er weer een. En nu hebben we er totaal twee gezien. Dat wil zeggen: ik en dan nog in een flits toen we gister bij Watson Lake wegreden.

Dus Marja zei vanochtend dan ook: vandaag wil ik herten zien, want daarna komt er waarschijnlijk geen kans meer.

We gaan op weg naar Williams en exit 165 om naar Bearizona te gaan. Een park a la Beekse Bergen alleen dan niet met leeuwen en zo, maar met beren, wolven, bisons, big horns en burrow's. Zien we toch nog wat wilds.

We rijden weer door ons favoriete gebied, bergen, grote gele vlakten met groen daarover gespikkeld en wegen die doorgaan tot voorbij de horizon. En we zeggen tegen elkaar: dit is toch echt gebied waar je herten zou verwachten, tientallen. Maar al wat we zien, geen herten.

We nemen aan dat ze er wel zijn, maar dan moet je ook maar net de goede kant uitkijken.

Dan zien we iets verderop een politieauto met zwaailichten aan de kant staan, die kennelijk net een auto heeft aangehouden. Op borden langs de weg staat dan dat je langzamer moet gaan rijden en moet uitwijken als je zoiets ziet. Dus ik laat het gas even los en kijk of ik er zonder problemen langs kan.

En dan ineens, aan onze linkerhand: een gigantische gele vlakte en daarin een flink aantal Pronghorns. Onze dag is goed, zelfs nog voordat we bij Bearizona het wild gezien hebben.

Bearizona is een prachtig aangelegd "park", waar de verschillende soorten gescheiden worden door hekken en "veeroosters" alleen dan wel van de forse soort, zodat ze niet bij elkaar komen.

Zo zijn de wolven bijvoorbeeld gescheiden van de bisons. Dat levert trouwens een heel bijzonder plaatje op. Als we in het "vak" van de wolven zijn, liggen deze een beetje verveeld in het zonnetje. Maar dan plotseling: actie. De wolven komen overeind en gaan op een drafje in de richting van het stuk van de bisons, waar een jong van de bisons hun kant op komt. En dan ontstaat er een soort contact tussen dat jong en een paar wolven, waarbij het bison-jong zelfs de wolf over de snuit likt. Natuurlijk is het het hek, dat voorkomt dat die wolven zich op het jong storten, maar bijzonder is het wel.

Aan het eind van de rondrit is er ook nog een deel waar je tussen wat omheinde redelijk ruim opgezette "hokken" kan lopen. Javelina's, stekelvarken en onze favorieten de racoons zitten daar. En die racoons zijn echt schattig om te zien, ook al weten we dat het slopers zijn.

Als we het park afgerond hebben staan we nog even in dubio of we misschien toch nog een keer bij de Grand Canyon langs gaan. Maar we besluiten het toch niet te doen, omdat het toch wel een flink aantal uren zijn om er te komen en weer terug richting Williams, om daarna door te gaan naar Kingman.

We gaan nu direct door naar Kingman en pakken daarbij nog een keer een stuk van route 66. Een stuk dat we ook vier jaar geleden al hebben gereden. En we zien dat er bet wel veel gebeurd in Amerika. We zien op veel plaatsen in feite gewoon nieuwe steden/wijken ontstaan.

Wat ons wel verbaasd is dat we ons dit stuk van route 66 heel anders herinneren dan we nu terugzien. We hebben allebei het beeld, dat het erg vlak was toen we hier de eerste keer reden. Maar kennelijk laat ons geheugen ons allebei een beetje in de steek. Want het is toch echt wel flink geaccidenteerd terrein.

Wat wel hetzelfde is als in onze herinnering zijn de gigantische treinen. Treinen met 3 tot 5 locs ervoor en daarachter soms wel tot 100 wagens en misschien wel meer. En hoe lang is zo'n wagen? een meter of tien of misschien wel twintig? Dat betekent dat we het hebben over een trein van tussen de 1 of 2 kilometer lang (?). Ik kan me dat nauwelijks voorstellen. Maar de cijfers lijken te kloppen.

Hoe het ook zij: we genieten weer met volle teugen en we verbazen ons ook over de strak blauwe luchten, die ons bijna de hele vier weken hebben vergezeld. Af en toe wat wolken en die ene rit door de wolken, maar voor het overige alleen maar blauw, blauw en nog eens blauw.

Uiteindelijk, na toch wel weer een "lange dag", rijden we de KOA-campground bij Kingman op en installeren ons op onze plek. Er moet weer een wasje gedaan worden en we zoeken ook weer even op de kabel het net op voor de derde wedstrijd van de Giants (winst met 2-0, dus die staan nu met 3-0 in wedstrijden voor. Nog één keer winnen en ze zijn, zoals ze dat hier in Amerika noemen: worldchampion.

We zullen het zien.

Sedona en nog een graadje kouder?

Nou dat valt niet tegen eten bij de Applebees. Zeker niet omdat ze daar van die grote schermen hebben hangen waarop de wedstrijd te zien is. Goeie start van de Giants, want die staan nu met 2-0 voor. Overigens zien we niet de hele wedstrijd bij de Applebees, want zoals gebruikelijk gaat het weer eens in een razend tempo en na ongeveer drie kwartier staan we al weer buiten. Voordat we naar binnen gingen heeft Marja bij een Pet Co (grote, grote dierenwinkel) nog wat bijzondere koekjes voor de honden gekocht. Is trouwens bizar wat ze hier allemaal voor dieren hebben. Er hingen zelfs heuse Kerstmanpakjes voor de hond.

Terug bij de campground blijkt dat ons matje, dat we hadden gekocht voor de "inloop", is verdwenen. Gestolen? Of heeft iemand gedacht, die komen niet meer terug. Nou ja, jammer dan.

Het is inmiddels wel zodanig afgekoeld, dat we voor de eerste keer deze reis de heater aanzetten. 20º wordt dan toch een beetje erg warm dus zetten we hem op 19º. 

We kijken hier de rest van de wedstrijd nog even af, lezen nog wat en kruipen dan lekker onder de warme deken, om vanochtend al weer tussen 6 en half 7 op te zijn.

Marja loopt snel even naar het kantoortje waar ze even op internet gaat. Het is erg koud, misschien maar een paar graden boven nul. Maar als straks het zonnetje op is wordt het wel weer een graad of 20º. Toch wel even wennen na die paar weken van steeds in de 30º.

Vandaag gaan we richting Sedona. Hebben we al veel over gehoord. Moet erg leuk zijn.

Op weg daar naar toe doen we ook nog Jerome aan. Een oud mijnwerkersstadje, dat helemaal was leeggelopen en een ghosttown was geworden, maar inmiddels - eerst door kunstenaars, zoals je hier wel vaker ziet gebeuren - weer bewoond is en een toeristische attractie is geworden. De weg erheen is weer lekker bochtig en redelijk rustig. Alleen in Jerome is het nogal druk. Bovendien is het een tegen de berg aangeplakt plaatsje, waar de weggetjes doorheen mogelijk nog bochtiger en smaller zijn. Parkeren zal dus niet meevallen met die 30-voeter van ons. Toch vinden we een parkeerplaats waar we kunnen parkeren. Maar we hebben ook een bordje gezien naar een oude Goudmijn. Dus parkeerplaats weer af en richting oude goudmijn. Het laatste stuk is erg steil en als we bij de mijn aankomen, blijkt dat daar nu juist weer geen parkeerruimte is. Ook al omdat de plek waar we nog wel zouden kunnen staan is afgezet met touwen. We moeten dan ook capriolen uithalen om de camper gedraaid te krijgen, om weer terug te gaan naar Jerome zelf. En dan besluiten we maar door te rijden.

Het lijkt erop, dat de opleving van Jerome zoveel volgers heeft gekregen, dat er flinke uitbreidingen van het stadje op stapel staan. Vooruitlopend daarop lijkt men bezig alvast overal rotonde's aan te leggen.

En Tom-Tom stuurt ons ook weer eens een snelle route op, die op dat moment "under construction" is (maar dat kon Tom Tom niet weten), maar ook nog eens weer zo'n short-cut lijkt die helemaal niet nodig is. De weg zelf blijkt nl. een eindje verder weer gewoon samen te komen met de route die wij rijden. Oke het scheelt misschien een paar honderd meter (kortste/snelste route?), maar echt logisch is het allemaal niet.

Verder richting Sedona. Eerst gaan we ons even inchecken bij de campground Lo Lo Mai Springs, a secret oasis (staat op hun pamfletje), die we gister telefonisch hebben gereserveerd. Ligt erg mooi en is ook mooi aangelegd, maar is ook een "kindvriendelijke" campground, waar ze vanwege Halloween wat activiteiten voor de kids hebben geregeld. Zoals Trick or Treat.

Maar gelukkig gaan we Sedona nog bekijken.

Nou dat valt ook niet mee. We moeten weer heel erg zoeken naar een plek om te parkeren (tja, moet je maar niet met zo'n bak van een camper rondrijden), en na veel gepriegel in smalle straatjes vinden we eindelijk een plek als we het stadje al bijna weer uit zijn. Net op tijd want als we daar niets hadden gevonden waren we linea recta weer terug gegaan naar de campground (dan maar trick or treat).

En dan lopen we dus in Sedona. We lopen weer flink wat winkeltjes in en uit en constateren, dat het heel wat duurder is dan andere plaatsen waar we geweest zijn, dat het erg toeristisch is en dat het in die zin niet verschilt van die andere plaatsen.

Het is wel erg mooi gelegen, met schitterende bergen op de achtergrond, rood - groen - beige/geelachtig. Echt de bergen die ons het meeste trekken (mij in ieder geval).

We vinden hier ook wel weer een keer een Starbucks. Die hebben we al een paar dagen niet aangedaan, dus das wel weer lekker.

En net op het moment dat we van plan zijn over te steken terug naar de parkeerplaats worden we aangesproken door een man uit een touroperator-winkeltje, waar we een folder van Bearizona uit een display hebben gepakt met de mededeling dat hij een echte Cougar in zijn winkel heeft. Nou dat willen we wel zien natuurlijk. Blijkt dat er diverse opgezette dieren achter een glazen wand staan. Een zwarte beer, inderdaad een Cougar, coyote, vosje, racoon (die we vanavond misschien wel op de campgound zien, hopen we tenminste) en nog een paar. We praten wat met hem, vertellen waar we vandaan komen en geven eerlijk aan, dat we niet zo weg zijn van Sedona en dat we meer houden van de bergen daarachter.

Erg lang zijn we dus ook niet in Sedona en we gaan al snel weer terug richting de campground.

Vanavond staat er weer steak op het menu, misschien met wat patatjes.

Morgen staat Bearizona op het programma en daarna een wat langere rit naar Kingman.

Voor vandaag zit het er weer op.