De terugreis: Epiloog (een reis met een staartje)

Op de dag van onze terugreis pakken we 's-ochtends vroeg de taxi. We moeten er tussen 6 en 7 zijn (in de ochtend dan he, dus dat is een vroegertje). We zijn mooi op tijd en gaan rustig bij de gate zitten wachten tot we kunnen boarden.

Als we eindelijk aan de beurt zijn krijgen we te horen dat de vakken voor de handbagage volzitten en dat onze "bags" in het laadruim moeten. Uiteindelijk gaat alleen die van Marja daar naar toe, omdat de laptop en I-pad ed in de mijne zitten. Als we een tijdje op onze plek zitten komt er een bericht van de captain: de hoogtemeter van de co-pilot doet vreemd, als hij aan staat gaat ie uit om daarna weer uit zichzelf op te starten. Ze proberen het te fixen. Maar uiteindelijk blijkt dat dat niet gaat lukken. Okay wat nu?

Wachten tot ze een vervangende hoogtemeter hebben? Dat gaat 2,5 uur duren, want die moet uit Minneapolis komen. Kennelijk hebben ze er op Las Vegas, met al die zelfde modellen vliegtuigen, niet eentje over (?). Overboeken dan maar. Maar dat valt ook niet mee. Ook al niet omdat we in de verkeerde rij staan (een man doet er 1,5 uur over om iets geregeld te krijgen). In de rij probeer ik ook telefonisch nog iets te regelen met Delta. maar die kunnen ons alleen een vlucht via Vancouver aanbieden met een overstaptijd van een uur. Dat vinden we een te groot risico. Dus maar verder afwachten in de rij. Eindelijk aan de beurt.

Na lang zoeken weet de medewerker van Delta een reis te boeken naar Los Angeles en vandaar door naar Amsterdam. De volgende dag dan wel.

We krijgen een voucher voor eten en voor een hotel. En we moeten onze koffers weer ophalen en meeshouwen.

Bellen met het hotel (of is het een motel?) voor de shuttle. Na een paar verbroken verbindingen hoor ik dat we een half uur moeten wachten. Dan maar een taxi. Bij aankomst blijkt het toch aanzienlijk minder dan Mandalay Bay van de twee dagen daarvoor. Er is ook wel een bubbelbad, maar dat werkt niet. En de pizza-folders worden onder de deur naar binnen geschoven. Op zich al een flinke afknapper.

's-Avonds toch nog maar even naar de strip om een hapje te eten. En na zo'n dag op een vliegveld hangen zijn we toch wel erg moe, dus vroeg terug naar het hotel en vroeg onder de dekens. Want we moeten de volgende ochtend alweer vroeg op.

De shuttle staat op tijd voor het motel, alleen moeten we wachten op een oud stel, dat uiteindelijk steunend en zuchtend en puffend het busje instappen.

Maar we zijn op tijd op het vliegveld, waar een soort city-hopper ons naar Los Angeles vliegt. Klein vliegtuigje maar het is maar een vlucht van iets meer dan een half uur. 

Maar dan begint de horror pas echt. Als we bij de desk aankomen om in te checken wordt ons eerst verteld bij de electronische incheck te proberen. Maar dat lukt niet. Dus naar de balie. En dan slaat de schrik ons om het hart. De medewerker kijkt op de papieren die we van Delta hebben meegekregen, kijkt naar zijn scherm, weer terug naar de papieren en merkt dan op dat we niet op deze vlucht van Los Angeles naar Amsterdam geboekt staan.

Als ik wat kortaf reageer zegt de man achter de balie min of meer: take it of leave it. Nou wat kun je dan nog doen. We taken het.

Dan krijgen we te horen dat er alleen nog maar twee stoelen achter elkaar vrij zijn. Wel aan het raam, dat wel. Maar daar zit je vlak na je trouwen niet op te wachten. Misschien dat we bij de gate nog te horen krijgen dat we alsnog naast elkaar kunnen zitten.

Bij de gate willen we toch eindelijk wat te eten halen. Als ik daarbij wil afrekenen met de vouchers blijkt dat deze maar 24 uur geldig zijn en we zijn net een half uur over tijd. Lekker is dat. Dan maar zelf betalen. Maar het eten smaakt ineens toch een stukje minder.

Bij de gate worden we op een bepaald moment omgeroepen en dan blijkt dat we gelukkig toch twee stoelen naast elkaar hebben gekregen. Naar onze comfort-stoelen die we gereserveerd hadden op de oorspronkelijke vlucht kunnen we fluiten. De kosten worden, volgens de meneer achter de balie automatisch teruggeboekt als je je vlucht mist (is inmiddels ook gebeurd).

Blijkt dat we op een rij van drie zitten en dat de buitenste stoel wordt bezet door een Turkse Dame (echt een dametje), die geen woord engels spreekt en zo'n beetje de hele vlucht rechtop zittend zit te slapen. Lastig als je even naar het toilet wil of je benen even wil strekken.

Bovendien laat de dame voor me zonder verder even te kijken haar stoel achteruit zakken, zodat ik bijna klem kom te zitten met mijn knieen. Als ik haar vriendelijk verzoek de stoel een klein stukje rechterop te zetten krijg ik een vernietigende blik van haar man toegeworpen. Maar de stoel gaat overeind.

En dan na een lange vlucht en een korte treinreis (gelukkig daar geen storingen) zijn we eindelijk weer thuis, een dag later dan gepland.

Van KLM krijgen we een paar dagen later naar aanleiding van onze mails en twitterberichten excuses aangeboden en moeten we nog een bos bloemen en een bedrag van ze gestort krijgen.

Al met al een hectisch eind van toch weer een geweldige reis, met uiteraard een groot hoogtepunt met het trouwen op 31 oktober. Nu nog laten registreren en het is echt echt.

the end

I do I do, film again, it gets to you and the end

Voordat ik over vandaag begin nog even een ervaring van gister. Eerder op de dag zien we dus die vier filmmannen (Niro, Freeman, Kline en Douglas), maar vanavond gebeurt er weer zo iets. Niet dat we bekende filmsterren zien, maar wel een hoop spektakel. Als we over de strip lopen zien we een bord waarop staat, dat we als voetganger door "activities" "delay's" moeten "expecten". Wat is hier aan de hand? Dan zien we op een soort parkeerdek van die grote lichten en geluidsmicrofoons en camera's op hoogwerkers. What is going on? Nog meer opnamen voor die Last Vegas film. 

We staan voor Bellagio om nog maar eens een keer van de show's te genieten. Maar er staan op de hoek een flink aantal politieauto's, er staan dranghekken langs de weg en de fonteinen blijven constant hun show geven, alleen dan zonder de bijbehorende muziek. Mhhh, bijzonder. Aan een politieagent vragen we of dit inderdaad te maken heeft met die film Last Vegas. Nee dat is niet zo, alleen weet ie niet te vertellen om welke film het dan gaat. Hij weet wel dat er parachutisten uit een helikopter zullen springen en wijst vervolgens omhoog. Daar zien we een helikopter hangen en waarachtig er springt iemand uit, recht boven het Bellagio. Een parachute gaat open en het figuurtje zeilt langzaam omlaag. Op het moment dat hij precies boven de fonteinen van het Bellagio zweeft wordt er uit de fonteinen zo'n gigantische stoot water omhooggeschoten (20-30 meter hoog?). De figuur zweeft verder.

Voordat dit allemaal in gang komt is ook de weg achter ons afgezet en komen er ineens een stuk of 6-7 wagens aanrijden, ze maken een 180º draai en stellen zich verdeeld over de weg op, om - kennelijk op een signaal - tegelijkertijd aan het rijden te gaan, om een stukje verderop ineens allemaal naar rechts van de weg te rijden.

Dit hoort in de scene, want de parachutist landt namelijk op dat deel van de weg als hij nog een laatste draai heeft gemaakt.

De eerste (ja er komen er meer) landt alleen aan de overkant van de weg (2x4 banen met een tussen"berm"). Dus dat past niet in de scene. Maar geen nood want een tweede helikopter hangt al op zijn plek en ook daar springt weer een figuurtje uit, die ongeveer dezelfde route aflegt om dan wel aan de goede kant van de weg te landen. Ook bij hem "knallen" de fonteinen van Bellagio omhoog.

We wachten af of er nog meer gebeurd. En ja hoor. De regisseur is kennelijk niet tevreden en een tijd later vliegen er weer twee helikopters en springen daar weer die parachutisten uit. De auto's waren alweer achteruit in stelling gezet en doen ook weer hun kunstje. Na nog weer een tijd wachten gaan ze het nog een keer proberen. Alleen nu nemen de parachutisten een andere route en gaan ze met een bocht om de replica van de Eiffeltoren die daar staat om ook dan weer op de weg te landen.

Daarna vinden we het voorlopig genoeg en gaan een hapje eten. Nog een keer bij de Cheesecake-factory en deze keer willen we dan ook een stuk cheesecake bestellen. Veel te groot uiteraard. Maar als je daar ook maar even vertwijfeld naar het nog resterende stuk cake zit te kijken komen ze bij wijze van spreken al met de "doggy-bag" aanzetten zodat je dat overblijvende stuk mee kan nemen en thuis nog kan opeten (of in het hotel). 

Als we na het eten richting bus lopen, zien we opnieuw een helikopter naar boven het Bellagio vliegen. En dan springen er twee parachutisten vlak achter elkaar uit. Misschien hebben ze wat nieuws bedacht. Ze nemen niet allebei precies dezelfde route, maar we zien de eerste op een gegeven moment ineens heel snel naar beneden gaan en nummer twee verdwijnt achter de Eiffeltoren om daar niet meer achter vandaan te komen. Het zal waarschijnlijk allemaal wel goed afgelopen zijn, maar het zag er toch even vreemd uit.

Later vindt Marja op internet uit dat het hier gaat om de film Hangover III, waarvoor ze aan het filmen zijn.

Als we uiteindelijk terug zijn in het hotel laat ik het tweepersoons bad vollopen om onze vermoeide spieren een beetje te laten bijkomen. We durven het niet aan om de bubbelaar aan te zetten, bang dat dit een hoop herrie zal maken.

En dan vanochtend.

Om even over half negen worden we netjes opgebeld door de chauffeur van de limousine die ons zal ophalen om de marriage-license op te halen en naar de Chapel te gaan. We worden tussen 9 en tien over 9 opgehaald. Het is dan kwart voor negen en natuurlijk staan we te vroeg beneden te wachten op de limousine. Jacob (of Jakob) onze chauffeur houdt netjes de deuren voor ons open en we gaan op weg. Na de formaliteiten bij het huwelijkslicentiebureau :) brengt hij ons naar de Chapel, waar Marja haar boeketje krijgt, ik mijn corsage opgespeld krijg en waar ik ook nog een verklaring moet ondertekenen, dat we niet zelf foto's zullen nemen en dat als ik dat wel doe (of iemand anders) we een boete van 100 dollar kwijt zijn. Dus dat doen we maar niet.

We praten even met de vrouwelijke reverend  en spreken af dat het traditioneel wordt (dus God zal niet worden genoemd). De fotograaf wordt er bij gehaald en de reverend doet een keurig speechje over liefde en materialisme en give or take en dan moeten we onze beloften aan elkaar nazeggen. Het begint met: I give you this ring as a token of my love for you. En daar komt nog best iets achteraan, maar dat zijn we allebei eigenlijk (toch zenuwen?) een beetje kwijt.

Maar als ik de belofte die de reverend regel voor regel voorleest nazeg schieten bij Marja toch ineens tranen in de ogen en begint ze zenuwachtig te lachen/huilen. Ze grapt: too tired. Van de weeromstuit krijg ik ook tranen in mijn ogen. De reverend geeft Marja een tissue en dan mag Marja de woorden van de reverend herhalen. Als ze toe is aan: Yes I do, doet ze alsof ze aarzelt: hmmm well Yes I Do, waar de reverend en de fotograaf hartelijk om moeten lachen.

Onder dat uitspreken van die zinnen mogen we ook de ringen aan elkaars vinger schuiven. We hebben gekozen voor een paar ringen die we mooi vinden. 

Geen traditionele trouwringen maar ringen die voor ons inderdaad symboliseren dat we bij elkaar horen.

Dus nu gaan we als getrouwd stel door de wereld. And what a way to start it.

Nadat de fotograaf zijn werk heeft gedaan worden we door Jacob teruggereden naar ons hotel en trekken we weer snel onze gemakkelijke kleren aan om voor de (voor)laatste keer nog een keer over de Strip te lopen. Marja wil kijken of ze toch nog wat voor Kevin (en Brian) kan vinden en misschien zien we zelf ook nog wel iets leuks.

En het klinkt misschien vreemd. Maar een stad als Las Vegas, die zelf de slogan heeft: What happens in Vegas stays in Vegas en die ook niet voor niets Sin-city wordt genoemd en waar het altijd druk en lawaaierig is en waar je grote tegenstellingen ziet tussen rijkdom en armoede: it gets to you. Op de een of andere manier heeft deze stad, die decadent is tot en met, waar alles nog groter is dan het in de rest van Amerika al is en waar de gebouwen zo groots zijn opgezet dat je er in verdwalen kan, iets dat je aantrekt. Ik weet niet wat het is, maar is het dan toch dat bruisende altijd levendige beeld van deze stad. Who knows.

En dan is onze laatste avond in Amerika al weer aangebroken en hebben we opnieuw een geweldige vakantie beleefd, met uiteraard als hoogtepunt toch ons trouwen van vandaag. Want we deden er misschien wel laconiek over maar, het is toch een heel bijzonder moment.

Inmiddels hebben we ongeveer 3000 foto's op de laptop staan, dus zal er thuis nog wel flink gezeefd moeten worden om de dubbele en de onscherpe foto's te verwijderen en dan maar zien hoeveel we er nog overhouden.